یكی از دانشمندان علوم رايانه به نام جاناتان استور دنیای مجازی را احساسي معنا می‌كند كه گويي شما در دنیای تعریف‌شده در درون رايانه حضور دارید، به جای این‌كه در دنیای حقیقی اطرافتان قرار داشته باشید. در كنار این مطالب، این دانشمند اضافه كرده است كه شما به 2 دلیل در این دنیای مجازی اطراف غرق می‌شوید، یكی به دليل عمق اطلاعات انتقال داده شده به شما و دیگری وسعت این اطلاعات. اولین دلیل یا همان عمق اطلاعات شامل مقدار و كیفیت بالای سیگنال‌های اطلاعاتی است كه از طریق رايانه به شما به عنوان كاربر منتقل می‌شود. همین روش باعث می‌شود شما احساس نزدیكی بیشتری با اين محيط داشته باشید و علاقه‌تان به حضور در آن بیشتر شود. این بحث شامل resolution بالای تصاویر تولید شده، پیچیدگی تصویر‌های تولید شده و دیگر تجهیزات صوتی است كه تمام این محیط مجازی را تشكیل می‌دهد. این دانشمند اضافه كرده است كه پهنای اطلاعات جابه‌جا شده به تعداد بعد‌هایی كه این محیط در آن تعریف می‌شود بستگی دارد؛ یعنی هر قدر این بعد‌ها بیشتر باشد، محیط مجازی تعریف‌شده به واقعیت نزدیك‌تر خواهد بود. پس چنانچه این دنیای مجازی بتواند تمام حواس چندگانه شما را همزمان جذب كند و تصویر مورد نظر را نشانتان دهد، در حقیقت توانسته اطلاعات را با وسعت بسیار زیادش به شما انتقال دهد. اغلب دنیا‌های مجازی طراحی شده تنها 2 حس بینایی و شنیداری كاربران را تحت‌تاثیر خود قرار می‌دهد؛ در حالی كه بسیاری از دانشمندان به دنبال راهكارهایی برای تحت‌تاثیر قرار دادن حس لامسه كاربران خود هستند تا از این طریق بتوانند كاربر را بیشتر در درون خود غرق كنند. این مدل از سیستم‌ها كه به همكاری شما به عنوان كاربر نياز دارد، سیستم‌های haptic نامیده می‌شود. البته این همكاری می‌تواند هم به صورت لمسی باشد و هم انجام كار‌هایی خاص.برای این‌كه این دنیای طراحی شده طبیعی جلوه كند، باید برای كاربر این امكان فراهم شود تا در دنیایی با ابعاد واقعی مواجه شود و بتواند زاویه دید خود را به آسانی تغییر دهد تا به آسانی تصویر مورد نظر را تماشا كند. مثلا اگر درون تصویر اتاقی با یك ستون در وسط آن نمایش داده می‌شود، باید این امكان برای كاربر فراهم شود تا بتواند ستون را از هر زاویه‌ای كه خواست مشاهده كند. به عبارتي ديگر تصویر باید بر اساس شیفت‌هایی كه كاربر در حین تماشای زاویه‌های مختلف ستون می‌دهد بچرخد و مناظر متناسب با همان زاویه را نمایش دهد. به همین دليل در هر ثانیه باید حدود 20 تا 30 فرم برای هر تصویر نمایش داده شود، این حداقل مقداری است كه دنیای مجازی مورد نظر نیاز دارد تا بسیار طبیعی جلوه كند.در دهه 90 كمتر كسی به این فكر می‌كرد كه دنیای مجازی بتواند از نمایش تعداد محدودی شكل به صورت چند بعدی گامی ‌فراتر گذارد، ولی تمام این تصورات تغییر یافت؛ چرا كه صنعت‌ بازی‌سازی بویژه در اين زمينه پیشرفت‌های بسیاری كرد تا جایی كه می‌توانید براحتی بازی‌ها، فیلم‌ها و دیگر ابزار‌های سرگرم‌كننده اینچنینی را با كمك دنیای مجازی تماشا كنید.ولی این دنیا تنها به چنین ابزار‌هایی محدود نشد و كمی ‌جلوتر رفت تا جایی كه بسیاری از مشاغل نيز توانستند از آن استفاده كنند؛ مثلا یك مهندس معمار می‌تواند ساختمان مورد نظر خود را به این طريق ایجاد كند. این یعنی خریدار این طرح می‌تواند با كمك این فناوري درون ساختمان ساخته نشده جستجو كند تا ببیند علاقه‌ای به خرید آن دارد یا نه!از طرف دیگر سازندگان خودرو توسط این دنیا مدل جدید محصولات خود را تولید می‌كنند، پیش از آن‌كه حتی قطعه‌ای فیزیكی از طرح را ساخته باشند. با تولید این مدل از ماشین یا همان prototype خودروي اصلی، كمپانی سازنده می‌تواند به آسانی مدل مورد نظر را آزمايش كرده و نتایج لازم را به دست آورد. این كار باعث می‌شود مرحله تولید كم‌هزینه‌تر شود و نتایج حاصل از آن بهتر باشد.علاوه بر آن، این دنیا در زمینه پزشكی نیز كاربرد‌های زیادی دارد. مثلا پرستاران می‌توانند با كمك دنیای مجازی آموزش‌های لازم در زمینه یاری‌رساندن به بیماران را طی كنند یا دكتر‌ها می‌توانند به آسانی بیماری‌ بیماران مجازی‌شان را تشخیص دهند و اگر لازم بود آنها را تحت عمل جراحی قرار دهند. اولین عمل جراحی روباتیك كه با كمك این فناوری انجام گرفت، سال 1998 در يكي از بیمارستان‌های پاریس بود.در نهایت چنانچه در هیچ‌كدام از این موارد ذكر شده از دنیای مجازی استفاده نشود، در ارتش كارهای زیادی می‌توان انجام داد؛ كارهایی چون شبیه‌سازی ماشین‌های جنگی یا ساختن صحنه حقیقی میدان جنگ و ارائه آموزش‌های لازم به سربازان. در حقیقت این سیستم‌ها بسیار مطمئن بوده و هزینه كمتری در مقایسه با آموزش‌های لازم در دنیای حقیقی به خود اختصاص می‌دهد. سربازانی كه با اين روش آموزش دیده‌اند عینا مشابه دیگر سربازان می‌توانند با دشمن حقيقي مبارزه كنند.